('Futbol asla sadece futbol değildir' -Simon Kuper)
Öncelikle bunu baştan söylemezsem yazının devamını okuyanlar yanlış anlayabilir. Yanlış anlamaları ortadan kaldırmak için belirtmeliyim: Grup şampiyonu olarak 3. Lig’den 2. Lig’e çıkan Diyarbekirspor'u ben de candan kutluyor ve başarılarının devamını diliyorum.
***
Kişi olarak bölge (Kürdistan) takımlarının her başarısında sevinirim ve her başarısızlığında da üzülürüm. Bu, Diyarbekirspor da olur, Diyarbakırspor da, Amedspor da hatta Elazığspor, Cizrespor, Ağrıspor ya da Batman Petrolspor vs; hiç fark etmez. Benim için bölge takımları bir tercih sebebidir; farkları, sadece, onları kendime ne kadar daha yakın bulabilirimdeki dereceleridir.
***
Diyarbekirspor şampiyonluğa doğru giderken şehrin her tarafına pankartlar asıldı: 'Şampiyonluğa giden Diyarbekirspor'a başarılar dileriz.', '2. Lig yolunda Diyarbekirspor'u kutlarız.', '... tebrik ederiz.' gibi onlarca pankart/afişlerle süslendi. Her başarıda olduğu gibi başarı, herkesi mutlu etti; hakları tabi!
Başarı böyle bir şeydir işte; hani bir laf vardır, 'Başarının sahibi çoktur, başarısızlıkta ise yalnızsın!' onun gibi... Başarıya endeksli bir toplum olunca başarı göstereni tebrik eden edene… Yeminli Kürt düşmanlığını statlarda koro halinde küfüre ve hakarete dönüştürenlerin ve o zihniyetin siyasal temsilcilerinin yarın Diyarbekirspor’u (veya Amedspor, Diyarbakırspor vd.) statlarda tabanlarının koro halinde küfredeceğini bile bile Diyarbekirspor'u tebrik etmede sıraya girmeleri ilginçtir. Çünkü ortada bir başarı vardır, herkes sahiplenmelidir, ortak olmalıdır ve o başarıya kayıtsız kalmamalıdır.
Oysa özünde -evet her ne kadar bana göre de Diyarbekirspor'un adı kulağa daha hoş gelse de- Diyarbekir'in esas, eski ve köklü takımı Diyarbakırspor'du. 1968 yılında kurulmuş, tarihinde birçok başarılara imza atmış, zamanında amatör kümeden 3. Lig’e, 3.Lig’den 2.Lig’e ve 2.Lig’den de 1.Lig’e art arda gelme gibi olağanüstü bir başarı sergilemiş, geldiği en üstteki 1.Lig’de (o zaman henüz Süper Lig yoktu), daha sonra kurulan Süper Lig’de birçok başarılar elde etmişti.
Daha sonra başarısız geçen bir sezonun ardından Süper Lig’den bir alt lig olan 1.Lig’e düşmüş, sonraki yıl tekrar çıktığı ligden ertesi yıl tekrar düşerek tıpkı çıkarkenki hızından daha inanılmaz bir süratle, önce 1.Lig’e, ertesi yıllarda art arda sırasıyla 2. Lig’e, 3.Lig’e ve ardından da en nihayetinde amatör kümeye tepetaklak düşmüştü.
Düşerken, tıpkı ekonomik sebeplerle iflas edenlerin derdini herkese anlattığı halde kimsenin yüzüne bakmaması ve herkesin gözünün içine baka baka intihara giderken, insanların, onun haykırışlarını duymazlığa gelmesi gibi, iş işten geçtikten sonra da ah vah etmelerine benzer bir şekilde, ona da kimse sahip çıkmamış, ardından sadece ah vah edilmiş, yok oluşa gidişi sessizce ve kayıtsızca sadece izlenmişti.
İçine girip değiştireceğimize, ona sahip çıkıp bölgenin güçlü takımı yapıp ondan bir Atletico Bilbao yaratacağımıza yine işin kolaycılığını seçip, 'vay efendim başka güçler destekliyor', 'içinde bizim dışımızdakiler var' diyerek o başkalarının insaf ve vicdanına bırakılan Diyarbakırspor'un yerine, 'bizim olsun', 'bizim egemenliğimizde olsun' mantığıyla 'yerine' Amedspor icat edildi. Hoş sahip çıkılsaydı, gerekenler yapılsaydı hem Diyarbakırspor hem Amedspor'un başarısı tabi ki güzel olurdu. Maalesef her zaman olduğu gibi ve her şeyi ortada bıraktığımız gibi o da ortada kaldı. Bir süre sonra ne duruma geleceği de meçhul. Bakalım, göreceğiz.
***
Yine bir başarı dönemi, yine sahiplenme! Düşerken sahiplenemediklerimize başarı durumunda sahiplenmeyi ne çok seviyoruz...
Oysa, sadece başarı endeksli düşünmemek gerek ya da ben başarı endeksli düşünmek istemiyorum: Evet, Diyarbekirspor'un da, Amedspor'un da başarısı beni tabi ki mutlu eder, ancak her şeye rağmen kalbimin takımı, Bölgesel Amatör Lig’de de olsa hala efsanevi Diyarbakırspor'dur...
